Bitiyoruz Albayım
Bitiyoruz albayım. Hem de yaşanacak çok şey varken. Allah kahretsin insan anlatmak da istiyor albayım. En baştan, tekrar tekrar hiç anlatmamış gibi. Doğmak mesela, siz hiç doğumunu hatırlayan birini gördünüz mü? Göremezsiniz albayım görmezsiniz. Doğmak acı çekmektir. Doğuyorsun, bebeksin daha, ağlamıyorsun diye tokat yiyorsun. Neymiş ciğerlerimiz açılacakmış, beden eğitimi dersindeyiz sanki. Bırak açılmasın sevgili kardeşim açılmasın. Çünkü biz o ilk tokattan sonra hep ağlıyoruz. Kimsenin vurmasına da gerek kalmıyor ondan sonra. Açılan da ciğerlerimiz değil yaralarımız oluyor. Sonra da bütün dünyaya gözlerimizden değil yara izlerimizden bakmaya başlıyoruz. Film izler gibi izliyoruz başkalarının çektiği acıları. Kitap sayfası çevirir gibi de başımızı çeviyoruz. Utandığımız için değil, hissizleştiğimiz için. O yüzden doğmak biraz da acı çektirmektir albayım. Her güzel şeyin bir sonu vardır ama o son herkes için güzel olmayabilir. Ölüm hatırlanmaya doğmaktır, yaşamak unutulmaya. Yaşadıkça unutuldum, ölünce hatırlarlar belki albayım. Bir hikaye biter bir başkası başlar, filler tepişir çimler ezilir, filmin sonunda da adam ölür. Çünkü doğmak biraz da ölmek değildir albayım. Öyle şeyler yalnızca edebiyatta olur, ölmek ölmektir. Kendi ölümün de senin değil diğer herkesin başına gelen bir şeydir. Bitiyoruz albayım. Doğmakla, ölmek arasında… Bitiyoruz.