Özlem karşımda bütün gücüyle konuşuyordu. Konuştuklarını anlamıyor, sadece genel bir “car car car” sesi duyuyordum. Verimsiz bir ilk buluşmanın sonuna geldiğimi anlıyodum. Yayında ve yapımda emeği geçenlere teşekkür edip kalkıcam. Saatime baktım, bütün otobüslerim bitmiş! Eve nasıl dönücem ben diye Allah’la konuşmaya başladım. Şimdi taksiye binsem nefes alıcak param kalmaz sonra. Oh senin ev yakın, sen konuş. Oh ağlıyo bi de. Ağlarsın tabi, ev yakın. Bi sn! Bi baktım ağlıyo Özlem kişisi. Sebep? Duygusal bi şey mi anlatıyodu acaba? Hiç de dinlemedim, nasıl teselli edicem. “Boşver önemli bi şey değil. Eve git yat dinlen, geçer” dedim. Aslında burada “Sus artık yat zıbar” demek istiyodu şair. Saatine baktı bu nihayet. “E sen? Senin otobüsün kalmamış” dedi. Günaydın anladın bravo şak şak şak. “Bak ne güzel konuşuyoruz ya zaman fişekleme geçmiş” dedim. Bu dedi ki “O zaman gel odamda devam edelim. Sen eve gidemezsin bu saatten sonra.”