Bastık gidiyoruz kızın evine. Yolda bütün acil durumda yapılcakları konuştuk. “Uyurken gelmezler di mi bak” dedim onuncu kere. “Kapıyı kitlemiyorum bile. Senelerdir hiç girmediler bu gece mi giricekler” diyo. Neyse eve gelmiştik. Diz kapaklarım benle irtibatı koparmıştı. Kalbim aç kapıyı diyen bir adam gibi vücuduma vuruyodu güm güm. Heralde aç kendini heeeey, kendine gel, girme o eve diyodu. Bendeki de g.t. Analı-babalı eve giriyorum ya resmen. Hem de ilk kez buluştuğum bir kızla. Özlem kapıyı öyle bir açtı ki kapı bile duymadı. Aferim lan. Parmaklarımızın ucunda odaya girdik. Ben o kadar korktum ki parmak ucu değil, uçmuş bile olabilirim. Yalnız uçarken yolda salonlarını hafif kadrajıma almışım. Az gördüm. Bende travma etkisi yarattı bu görme. Gördüğüm kadarıyla babası TV bakıyodu. O adamla aynı evde olma hissi, ıyyyyy biraz şoka soktu bünyemi. O bir saniyelik görüntü gözümde kaldı gitmiyo.