Annesi ve babası; ellerinde conconlu bir pasta ve mum sürüsüyle içeri daldılar! “iyi ki doğduuuun” diye evi sallıyolardı. Işığı açsalar beni görücekler. Bundan sonra çocuğum olur mu olmaz mı diye düşünmeden bir müddet daha şişeli bir şekilde yerde oturdum. Saklanmak için maytaplar bitene kadar vaktim vardı. Ve bitiyolardı. Ses çıkarmadan toparlandım, pozisyonumu düzelttim. Yavaş yavaş şişeyle vedalaştım ve bir kenara bıraktım onu. Sürünerek masanın altına girdim. Bu arada Özlem, ana-babasının girdiği andan itibaren başlattığı çığlığını sürdürüyodu. Vaaaaaaaaaa şeklinde. Vücudum bu kadar şoku kaldıramadı. Ben masanın altında resmen ağlamaya başladım. Sessiz ağlamak da ne kadar zormuş. Böyle bir risk alınır mı ya! Niye söylemiyosun doğum günün olduğunu? Bunlar ışıkları açtı. Annesi “Kızım nooldu sana bembeyazsın” deyip duruyo. Kız konuşamıyodu bile. Düşün Özlem bu, konuşamıyo.