yazmak hiç içimden gelmiyor. birkaç gündür ne yaşadığımı hatırlamıyorum bile.ama kavgalar hiç ekgib olmuyor. neden hiç bitmeyecek gibi duruyor bu kavgalar anlamıyorum. belki de hiç bitmeyecek.

abim eve geldi. uzun bir süre sonra tekrar aile gibi yaşıyoruz.bu sefer ailecek kavga ediyoruz. deli yunus un askerlik kağıdı gelmiş. onun yanına gidiyorum.

cebimde 6 lira var. para harcayasım gelmiyor. evde ders çalışmak istiyorum ama kitabım yok. deli yunusun yanına gittim.

askerlik kağıdı gelmiş, manisa kırkağaç a gidecekti. okumadığı için gitmek zorundaymış.onu askere göndereceğim günü merakla bekliyorum.

kavga gürültü derken 1 ay geçti. dedem bugün ameliyat olacak. deli yunus askere gidiyor. annem babam birbiriyle ve bizimle konuşmuyor. kardeşim her akşam ağladı.

umarım yarın güzel bir gün olur bunu söylediğim kaçıncı gece bilmiyorum. fakat hep söylemeye ve umut etmeye devam edeceğim. çünkü umut fucker ın ekmeğidir. ingilizcem bayağı iyidir bunu da yeni yeni anlıyorum.

işte insan böyle olmayacağını bildiği halde istiyor, kendini en iyi ihtimale ayarlıyor. tıpkı sokağa çıkamayan bir çocuğun camdan arkadaşlarının oyununa karışması gibi atılıyor hiç ait olmadığı hayallere...