Kızın adının "Eylül" olduğunu zaten tanışma sırasında öğrenmiştim.
Öğle arasına kadar olan tüm dersler tanışma, kitap dağıtımı gibi işlerle boş geçmişti.
Öğle arası geldiğinde sıramda boş boş otururken, arada Eylül'ü süzüyor, onunla ilgili bir şeyler düşünüyordum.

Normalde özgüveni yüksek olan bir insan değilimdir fakat o an sebepsizce gelen bir istekle zaten yalnız olan Eylül'ün yanına gidip :

B : Sakıncası yoksa oturabilir miyim?

Başta şaşırdı,iki üç saniye suratıma baktıktan sonra

E : Tabiki dedi.

izin vermesine sevinmiştim çünkü gözlerine baktığımda güzelliğinden ürküyordum.

Sanki o bana her baktığında saniyeler yavaşlıyor, ömür bitmeyecekmiş gibi geliyordu.

Sanırım aşık olmuştum.