ikimiz de ikinci sınavlara deliler gibi çalışırken, sevgimizden hiçbir şey kaybetmiyorduk.
Kafede karşılaştığımız alagavattan da eser yoktu ortalıkta.
Her buluştuğumuzda Eylül'le beraber, Eylül'lü hayaller kurar, geleceğimizi düşünürdük.

2.Sınavlara 2 ay kala Eylül ile ilk buluştuğumuz kafede çay içerken, abim beni aradı.
Annemin fenalaştığını, ambulansta olduklarını söyledi.
Telefonumun yere düşüş hızıyla gözyaşlarımın gözünden çıkış hızı aynıydı.
Koşa koşa caddeye çıktım, arkamdan Eylül bağırıyordu ama o sırada kulaklarım hiçbir şey duymuyordu.
Eylül arkamdan bana yetişti,bir taksiye atladık.
Yarım saatlik yol sanki bir ömür gibi geçti.
Eylül'e abimin dediklerini anlattım.
Elimi tutuyor, gözyaşlarımı siliyordu.
Beni sakinleştirmeye çalışıyordu.
Sakinleşmeyeceğimi bile bile beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

Hastaneye vardık, abim bir odanın önünde oturuyordu, başı ellerinin arasında büyük ihtimal ağlıyordu.