uyandığımda yanımdaki amca yoktu. muavine amcayı sordum o fenalaştı mola yerinde bıraktık hastaneye zütürdüler dedi. gözlerim inci tanesi gibi açıldı. uyumadan önce yanımda olan, muhabbet ettiğim insan şimdi yanımda yoktu. işte o an farkettim ki hayat okuluna asıl şimdi başladım. ne bir ailem vardı, ne param, ne de dostum. bundan sonra tek başımaydım artık. konyaya 1 saat kadar yolculuk kalmıştı. saat gece 3 falandı galiba. tam olarak hatırlamıyorum. zaman geçsin diye kulaklığımdan güzel bir şarkı açtım ve düşüncelere daldım. bir yandan müzik dinlerken, bir yandan yola bakıyordum ve bir yandanda hayaller kuruyordum. böyle derken muavin anons yaptı ve konyaya girmiş bulunmaktayız dedi. işte tam o an içimde bir heyecan oluştu. biraz tedirginleştim. çünkü hiç bilmediğim bir şehire adım atmış olacaktım. nasıl yaşayacak, nerde kalacam hiçbir fikrim yoktu. zaten annemler her yerde beni aramaya başlamışlardır. beni üzende sadece annemin duyacağı o üzüntü. diğer insanlar nedense hiç umrumda değildi. çünkü ben babama küçüklükten beri birkez olsun sarılamadım dostlar.