Öküzünü vereceksin dediler, hiç itiraz etmedi...
Kara sabanın önüne kendisi geçti, tarlasını sürdü, öküzünü verdi...
Buğdayından, tavuğundan, horozundan pay vereceksin denildi...
Bağrına taş bastı, midesine taş bağladı, varını yoğunu verdi...

Biricik evladını, yavrusunu, anakuzusunu, yüreğinin parçasını askere gönderdi, tabutun içinde geri getirdiler... Yutkundu, olduğu yere çöktü, "Vatan Sağolsun!" deyip kaderine razı oldu...

Ama yol istedi, yol yapmadılar.
Hastane istedi, hastane yapmadılar.
Okul istedi, okul yapmadılar.
Doktor istedi, hemşire istedi, öğretmen istedi, göndermediler, yetiştirmediler.
Huzur istedi, emniyet istedi, istikrar istedi, bunu da vermediler..

Hani o acıklı türküde diyor ya;
"Şavata'dan Ankara'ya ses gitmiyor.
Bizim gitmeye kuvvetimiz hiç yetmiyor.
Malımız yok, yolumuz yok, Ankara'ya ses verecek dilimiz yok.
Bu ne biçim memlekettir oy." diyor ya...
işte bu millet asırlarca adeta inim inim inledi...

Ya bir anne düşünün! Yavrusunu 9 ay karnında taşımış... Onu beslemiş, büyütmüş, yürütmüş...
Yavrusunu canından bir can, canından bir parça olarak görmüş..
Delikanlı olunca eline, saçına kınalar yakmış, dualarla, davulla, zurnayla askere uğurlamış...
Yavrusu şehit olup tabut içinde geri geldiğinde; "Düşmanı sevindirmeyeceğim!" diyerek bir damla gözyaşı dökmemiş, başını bir an yere eğmemiş. "Vatan sağolsun!" deyip, anadolu kadınının ne mübarek, ne aziz, ne yüce bir varlık olduğunu bütün dünyaya göstermiş.
Bu başka analarda olmaz! Bu ancak bizim analarımızda olur!

"Büyüttüm besledim asker eyledim, gitti de gelmedi yavrum, buna ne çare" diyerek ağıtlar yakan bir anneyi hangi etkileyici söz teselli edebilir?

işte yaklaşık 30 yıldır nice annemiz telefonun başında Ağrı dağı gibi, Munzur dağı gibi, Cudi gibi, Erciyes gibi, Kaçkar gibi olduğu yere yığılıp kaldılar...

Hep bunu yaşadık...
Ve babaların gözyaşı sel oldu içine aktı..
Anneliğin ideolojisi yoktur, anneliğin siyaseti yoktur, sağcılığı solculuğu yoktur...

http://www.imgim.com/9817inciq1637658.png