Ve bana hiç bişey demeden kalkıp gidişini izledim. Babam öğretmendi klagib memur çocuğuydum yani. O yüzden tayini Ankara'ya çıkmıştı. Bütün anılarımı istanbul'da bırakıcaktım. Kolay değildi lan tabi. Gitmeden önce kimbilir ne kadar göz yaşı döktüm. Erkek adam ağlamaz derdim bende sizler gibi. Ama öyle olmadı işte.

1 Hafta boyunca duyguyla kegib kegib konuştuk. Aslında hiç konuşmadık desek yanlış olmaz. Çarşamba günü yani yarın Ankara'ya doğru yola cıkacaktık. Son kez konuşmak için çağırdım onu. Bildiğiniz vedaydı lan bu.

B:Nasılsın

D:iyi

B:Yarın gidiyorum.

D:Güle güle dediğinde gözleri dolmaya başlamıştı çoktan. Onu öyle gördüğümde bende kendi tutamazdım. O yüzden hep başı eğik ağlardı.