yalnız hissetmeye başladığınız andır. sonraki süreç daha zordur. siz, aklım mı karışık acaba? zamanla geçer mi? eskisi kadar sevmiyor muyum? diye düşünürken çoktan aylar geçmiş hala ayrılamamışsınızdır.

ilişkinin başlarında yaşadıklarınızın hatrına katlanırsınız. yok ya o kadar da öküz değil, en azından eskiden değildi, içinde bi yerlerde ışık var düzelecek diye kendinizi avutursunuz. sevgiliniz ona olan zaafınızı bildiğinden sizi kırıp üzmekten çekinmeyecek bir insan haline dönüşür. bu durumdan dolayı isyan ettiğinizde de mutlaka sizi suçlayacak bişey bulur, sevgimi gösteremiyorum beni böyle kabul et der. kabul edemezsiniz ama tartışacak enerjiniz de kalmamıştır. en kötüsü de gururunuz incinir. sürekli ben bunları hakedecek ne yaptım istediğim ilişki bu değil diye kendinizi yersiniz. alışkanlık çok kötü bişey.