"Uyan uyan sabah oldu"diye bağırıyordu sanki güneş. paslı cam parmaklıklarının arasından geçip aydınlatırken altışişmiş gözlerimi, yüzümü ekşiterek uyanırken beni hapseden yatağımdan. Gözümü ova ova ayılmaya çalışırken bir yandanda kısa koridordan ilerleyip banyoya yöneldim. elimi yüzümü yıkarken bakmıyordum aynaya çünkü ne zaman aynaya baksam o çaresiz tekrar karşımda olacaktı. Bıktım artık aynadaki kömür gözlerin anlattığı acıyı dinlemeyi. yine ağlıyor içi kanaya kanaya, bağırıyor"kurtar beni bu acıdan".duymamazlıktan gelip kahverengi havlumla yüzümü kurulamaya başladım. Karanlığa gömülmek,ne güzel bir şey kurtuluyorsun bir an yüklerinden hafifliyor sıska omuzların. yakalıyorsun mutluluğu tek başınayken...