Bir çobanım. 8 kardeşten birisiyim. yıllardır çobanlık yapıyorum ve normal olarak çok sosyal bir hayatım yok. köye indiğim zamanlar da genelde evde oluyorum. bunun bir sonucu olarakta ağır bir abazanlık ile depresyona girdim. 2 yıldır zamansız gözlerim doluyor ve diz çöküp ağlıyorum. Her gün yalvarıyorum allaha beni pistten al diye. ama hiç bir cevap yok.


Her şey bundan 2 sene öncesinde köye inmem ile başladı. yine uzun bir süre dağlarda ovalarda idim. o gün bir kuzenimin düğünü vardı ve tüm köy kuzenlerin evin bahçesinde davul zurna eşliğinde yemek yiyor, şemmame tepiyordu. bir köşeye çekilmiş yemek yerken bir de ne göreyim. işte karşımdaydı. uzaktan kuzenim olan rojda. kara gözleri, burma bıyıkları, uzun şalvarı ve eminönü martısı gibi olan kaşlarıyla karşımda duruyordu.

Tabi dağda olmanın verdiği etkiyle epey abaza idim ve bunu otuzbir ile dizginleyemiyordum. konuşmak istedim onla ama biliyorsunuz sosyal bir insan olmadığım için korktum ve o anda şeytan fısıldadı "ahır boş, ahıra git". O anda güzel bir fikir gibi gelmişti bana ve dügünden istifade koşarak gittim evin ahırına. bizim yaşlı eşşeği bağlayıp sabahlara kadar gibtim. sonra buna bir 2 yıl daha devam ettim. ama her postadan sonra daha da üzülüyor ama rahat duramıyordum.

Çok utanıyorum artık beyler. Her köye indigimde bizim eşşeğin masum bakışlarıyla karşılaşıyorum. 8.golü yiyen beşiktaşlılar gibi bakıyor bana. Ben ister miydin böyle olsun, ne zaman köye insem köyün kızları amlarına bağlama büyüsü yapılmış gibi ters davranıyorlar. bu utançla bir posta daha atıyorum bizim eşşeğe.

Bi akıl verin beyler ne yapmalıyım bu bataklıktan kurtulmak için. artık acı acı anırma sesleri duymak istemiyorum. daha fazla doggy atmak istemiyorum. artık daha farklı pozisyonlara geçebilmek, insanlarla da sevişebilmek istiyorum. nolur bana akıl verin yoksa sanırım eşşeğimle birlikte atacağım kendimi uçurumdan...