istanbuldan ankaraya gitmek eskiden on saat suruyordu (simdi yeid yedibucuk saat)
yani otobuse aksam 22de binseniz gece ilk sahur icin yolda durup sabah oruclu olarak inip, aksam beraber iftar etmeyi dusunmussunuz, gairp bir plan.

bizde oyle ilk iftari beraber yapmak icin aile ziyaretine gitmek yoktur.
hem uzun yol yuzunden seferi olursunuz ve oruc yukumlulugunuz kalkar.
hem de misafirlige gittiginiz insanlari oruclu oruclu yorarsiniz ziyaretinizle.
bayramda gitmek varken ilk iftar neymis diyelim gecelim.

cunku su arkaya kendini atma konusuna deginmek istiyorum.
10 yasinda arkalarda oturan bir cocugun one dogru yigilan koltuklarin arasina gibisip hayatta kalmasini anlarim.
ama orta koridorda ayakta duran bi cocuk, kendini ne kadar arkaya atsa da carpismanin siddeti ile on cama yapisir. hayatta kalma sansi daha da azalir.
hele ki soforun uyudugunu farkedecek kadar on tarafta oldugunu dusunursek, kendini en fazla yarim metre arkaya dogru atabilirsin ve bu da hayatta kalmani kesinlikle garantilemez.

10 yasindaki bir cocuk soforun uyumasini garipseyebilir ama aracin kaza yapacagini idrak edip bunun uzerine de panige kapilmasi hic mantikli degil.

oha amk ben ne okudum böyle