babam iyi bir insandı , kötüye kötülükle karşılık verirdi. addıbına göre muamele yapardı ben 4 yada 5 yaşındayken annemle ayrılmışlardı. ama o hala seviyordu.ben 1.sınıfta annemde kalıyordum sonra 5.sınıfa kadar babamla yaşadım. o intihar etti ve annemde kalmaya başladım birkaç yıl sonra tartışmalarımızda "baban neki sen nesin . babasının oğlu nolcak" vs. vs. birsürü küfürler ediyordu. birzaman sonra ölümünden beni sorumlu tutmaya başladı ben bunu duyduktan sonra sesini her duyuşumda dahada nefret ettim. "dayı" denilen mahlukatlarda böyle şeyler söylüyordu ve onlardanda nefret ettim . iyi kalpli olduğum için bunlar oldu eğer bir sınır koysaydım veya üzüldüğümü belli etseydim belki bişey diyemezlerdi ama ben o üzüntüyü nefrete dönüştürdüm ve büyümeyi bekledim derslere çalıştım arkadaşım olmadı yalnız olunca habire geçmişi düşünüp nefretimi arttırdım , hiç sevgilim olmadı , büyüdüm , dişçilik okudum , doktoramı aldım , kazandığım parayla hedeflediğim bmw yi aldım ve para kazanmaya devam ettim kredi ile ev aldım , klinik açtım universitede arkadaşım olmadı sadece selam verirlerdi bende selamlarını alırdım konuşmaya çalışanlar olsada ben çok soğuktum. şimdi baktım ki herşey bi hırsın ürünü , ve ben yalnızım , sevgili yapmadım çünkü doğru kişiyi beklemek istedim , yapsaydım birer flört olucaktı ve kısa süreli bi ilişki istemiyordum , şimdi herkes param için yanaşmaya çalışıyor bazıları dekolteli giyip kliniğime geliyor dişlerinde sorun olmadığı halde bahaneler üretiyorlar bazen eşyalarını yere düşürüp önümde "domalıyorlar" , ve ben doğru kişinin gelmiyceğini adım gibi biliyorum ve doğru kişiyi bulmadan ölmekten korkuyorum. çok soğuk kanlı birisiyim haftada birkaçkez sinemaya giderim. kimseyle uzun sohbete girmem , dövüşmeyi çok iyi bilirim , hayallerimde sevdiğim kişiye dövüşmeyi , kendini savunmayı öğretmekte vardı ama malesef öyle birşey hiçbirzaman olmuycak umarım burada yaşayamadığım hayatı cennette yaşarım.