youtube da gezerken berkcan güvenin dg. hediyelerini açtığı videoyu gördüm.

Sonra aklıma her gün için bir eşya toplamak geldi. Sokaktaki su şişesini, ağacın yaprağını...

ve bir gün, birinin doğum gününde onları hediye etmeyi düşündüm. Sürekli insanlara giyim hediyeleri vermek sıkıcı değil mi?Onlara günlerimizi versek, anılarımızı versek..

Ve sonra biraz geçmişe baktım da,en son hediyemi 8-9yaşlarında almış olmam lazım. Ailevi meseleler olsun, çevremdekiler olsun zor zamanlar geçirdim. Sanki bir gecem bir yıl gibiydi. SAnki benim dünyam 365 gün değildi.
Noldu, aradan yıllar geçti hepimizin cebinde telefonlar..Ama arayan soran da yok ki ?Abartısız söylüyorum son 4 ayda toplasan 4 kişiyle mesajlaşmamışımdır.

E tamam da yalnızlıktan üzüntü duyuyor muyum? Evet duyuyorum. Hiç kibir yapmaya gerek yok. Bazı geceler ağlayacak kadar, insanlardan nefret ettirecek kadar üzüntü duyuyorum.

Hani kulaklıkla yüksek sesle müzik dinlemek duyma kaybına yol açar ya,işte yalnızlık da öyledir.Sen kulaklığını çıkarsan bile, mırıldanmaya devam edersin..

Çok yalnızız be hayat, yüzümüze vurma bu kadar.

hoşçakalın..