Yine bir gün doğmuştu. Fakat Güven Güçlü için gün kavramı karmakarışık bir hal almıştı. Gözlerini açıp yattığı koltuktan kalktı. iki gündür eline almadığı telefonuna baktı, "sekiz cevapsız, yedi mesaj, on üç saçma uygulama bildirimleri" mesajlardan altısı, aramalardam sekizi Aslı'ya aitti. Umursamadan çaydanlığa su koyup ısıtmaya bıraktı. Bir sigara yakıp balkona çıktı.

Tarlabaşı'nda sıradan bir gün. Güven'in bulunduğu dördüncü katın balkonundan dünya zaten çok sıradan gözüküyordu. Sokaktan geçen tatlıcının sesi, trans komşularının kahkahaları, çocukların oyun çığlıkları.. Onun için fon müzik önünde bir fotoğrafa bakar gibi cansızdı herşey ve bugün raporunu bozup işe gitmesinin iyi olacağını düşündü. Kahvaltısını yapıp evden ayrıldı.

Güven Güçlü. Sekiz yaşına kadar Ankara Keçiören'de bir yetimhanede büyümüştü. Sıfır numara saçlarının altında görünen derin kegib izi, yurdun kapısında bulunmadan öncesinde, belli yaşanmışlıklarının olduğunu gösteriyordu. Keza evlatlık edinene kadar yurtta da epey vukuatı olmuştu. Yurttaki diğer cocuklardan üçünün uyurken saçlarını kesmesi, bahçede patlattığı sayısız top, yurdun kantinine izinsiz gece girişleri, ve en kötüsü, müdürün kedisinin cansız kellesinin yatağının altından, bedeninin mutfaktan çıkmasıydı. Müdürün, eğitimcilerin, hademelerin dayakla karışık sorgularına karşın Güven'in tek bir cevabı vardı. "Hiç birşey hatırlamıyorum!" nitekim beş yaşından sekiz yaşına kadar geçen olaylı yurt hayatını, soğuk bir çift olan Güçlü ailesinin, görevlilerin kendilerini "bu çocuk problemli, uyurgezer, hasta" diyerek uyarmalarına karşın onu evlat edinmeleriyle sonlanmıştı