Mecidiyeköy'de "Cansel" muhasebe bürosunda, aptal sayılarla ve mali hesaplarla geçen bir gündü. Yemek molasına çıkan Güven karşısında Aslı'yı gördü. Az ötede Özfırın cafe'de oturdular. Aslı;
"Neden yapıyorsun bunu? Neden çnüme çizgiler çekip duruyorsun ? Zaten geceleri görüşemiyoruz, telefonlarıma çıkmıyorsun, on tane mesaj atıyorum tık yok, yüzüme bak!"

içinin daraldığını hareketleriyle Aslı'nın gözüne gözüne sokan Güven; "Akşam biraz içtim. Sonra da uyumuşum zaten.." dedi.

"Hayatın uyumakla geçiyor " dedi ve sigarasından dertli bi fırt çekti Aslı. " sekiz aydır birlikteyiz Güven, sekiz aydır benim kafamı yorduğum kadar sen uyuyorsun. Tamam bir gece hayatımız olmayabilir. Ama bu işin taku çıkıyor, sorunların varsa bi doktora git diyorum, yanaşmıyorsun, Birşeyler için çabalamıyorsun, ben itiyorum, sen oturduğun yerden bana gülüyorsun.."

"Dün gördüğüm rüyayı anlatayım mı?" dedi Güven, hafif muzur bir ifade ile.

"Sıçarım şimdi rüyana!" dedi Aslı. Gülüştüler.

Güven; Aslı'nın gülüşünü izlerken, lisede altın saçlarını rüzgarda savururken onu izlediği günü anımsadı. Sınıfın en çalışkan kızı denilebilirdi Aslı için. Ta ki babasını kaybedene kadar. Birçok kişi için bir travma noktası vardır. Hayatın yelkovanını söküp akrebin önüne saplarsın, zaman durur. Bilincin bir bulantı yaşar ve o vakit, hayatın sancılarıyla annesiyle beraber ortada kalmış olan genç kız, dolu kafasına derslerini sığdıramaz olur. Güven, ona en umutsuz olduğu gün aşık olmuştu. Altın saçlarının, güler yüzünün solduğu gün. O gün ona kanatlarını açmış, ve hayatında kaybedecek birkaç kişinin daha olduğunu öğretmişti. Bununla yaşamaya başlayan Aslı, kaçınılmaz olarak kendisini gördüğü o çocuğu sevmeye başlamıştı. Aslı, iki sene sonra pgibolojisi pek de yerinde olmayan annesinin evlenmesiyle istanbul'a taşınınca, Güven de, ticaret lisesi mevzunu kimliği ile zaten nefret ettiği, kafasında bir ton soru işareti bırakan üvey baba ve annesinden belli bir miktar para alıp metropolün yolunu tuttu.