kimse halimden anlamıyor kimse elini uzatmıyor. gerçi derdim ne ben de tam olarak bilemiyorum ama hep kasvetli bir hava. hep bir sıkıntı içimde. dışarı çık sosyalleş diyorlar yapamıyorum. yapmacıklıktan hiç hoşlanmıyorum. ibadet et için rahatlar diyorlar ediyorum hala rahatlamıyor. yıllardır bir doğum günümü bile arkadaşlarımla kutlamadım. gerçi arkadaşım bile yok. bir doğum günümde bile hediye almadım. hediye sunacak arkadaşım da yok. erkekler dahil kimse beni sevdiğini söylemedi. kimse dışardan küçük görünen ama içine girince milky way'e benzeyen iç evrenime, benim sınırlarıma girmedi. charles bukowski okudum. okudukça daha da bunaldım. elinde kese kağıdında sandviçiyle iş hayatının ilk gününde kendini işine giderken tasfir etmişti ekmek arası'nda. aç bir köpeğe vermişti sandviçi. o da yememişti ve ziyan olmuştu. bunu okuyunca ağladım. ama bazen boğazın düğümlenir vücudun kasılır ya ağlarken. ağlamak rahatlatır derler. böyle ağlarsanız daha çok bunalırsınız. ben hep öyle ağladım. belki hüngür hüngür ağlasam bir gün geçer bu sıkıntı ama ağlayamadım kimse ağlatamadı.

resimdeki söz :

"Gerçekten yaşayabilmeden önce birkaç kez ölmeniz gerekir."
- Henry Charles Bukowski Jr.