Devam ediyorum...

Hayatıma girip bana yavaştan kendini hissettirmiş adaletsizlikle artık yakından tanışıyordum. Daha 8-9 yaşlarında bir çocuk olan ben için dünya çok basitti aslında. Bakkala git parayı ver çitosu al. Bu kadar... Mutluluk böyle bi şeydi yani. Kafamda dert ettiğim şeyler yediğim çikolatanın çok çabuk bitmesiydi, çiğnediğim sakızın tadının çabuk geçmesiydi. Annemin kola içerken 2. bardağa izin vermemesiydi. Sonuçta annem benim için en yüksek yargı merciiydi o zamanlar. Cezayı kendisi keser, ödülü gerekirse kendisi verirdi. Anneler hem sever hem döver değil mi? (Hep komik bulduğum bir söz. Madem çocuğun zarar görmesin diye annelik içgüdüsüyle kızıyorsun niye çocuğa vuruyorsun? Zarar görmüyor mu o zaman?)