Beyler sadece hissettiklerimi söylüyorum. Uzun süre önce cok hızlı yaşardim. Mersin de el atmadigim yer kalmamıştı resmen. Her yerden bi tanıdigim cikar ordan oraya kavgaya gider haftada en az bir kere icki sofrasina oturur kendimce ağır abilik yapardım. Son 2 senedir (ameliyat gecirdigimden bu yana) sen bu musun amk dedim kendime. Oturdum düşündüm. Tum o cevremle bagimi kopardim herkese ama herkese iyi davranmaya başladım. Su an her dolmustan inip bindigimde bile kolay gelsin iyi günler demeyi ihmal etmem. Calistigim yerdeki calisanlarin isminin hepsini bilirim kimsenin yuzune bakmadigi cayci özgün abiyle oturur karşılıklı sigara icer siyaset konuşurum. Ama bazen etrafima bi bakıyorum herkes birbirine kinle nefretle bakıyor. Sokakta dolmusta alisveris merkezinde her yerde. Herkes birbirinin acigini yakalayip nasil onune gecerim yada onu nasil dusururum derdinde en yakin arkadasiniz bile. Ben benden cikar saglamaya calisan insanlara bile istemsiz olarak iyi davraniyorum her istegine kosmaya çalışıyorum çünkü her insanin bir gun iyi olacagina inaniyorum beyler. Fakat isin kötü yani o kadar hızlı hayat yasadiktan sonra simdi birine yumruk atamicakmisim gibi geliyor kendimi dahi koruyamazmisim havasindayim. Akil vericek dertlesicek var mi