Bu arada resimdeki kıza çok benziyordu. Ulan umarım sitede tanıyan çıkmaz rezil oluruz.
Nasıl tanıştık ondan başlayayım önce. Ben Veronica'dan sonra (hala duygulanıyorum lan) ağlaya ağlaya izmir'e yerleştim.

Bizimkiler beni toparlamaya çalıştı ama zor aq kolay değil. Hiç değil olum çok sevince, o da seni sevince bi de üstüne üstlük işi sen batırınca olmuyor. Her neyse. Bizim çocuklar yardım alabileceğimi düşündüler.

Başta amk deli değiliz diye takılsamda en sonunda gidersem daha iyi olacağımı düşündüm çünkü oğlum olay artık halüsinasyona kadar gitti. Her yerde ciddi ciddi onu görüyordum. Her gece yatıp, sabah kalktığımda saçlarını yüzünde hissediyordum. Halbuki ta Rusya'da yaşıyor amk. imkansız yani. Ama çok gerçekçiydi o zamanlar. Regl döneminde ki kızlar gibi sürekli ağlayıp, depresyona giriyordum. 3 ay dışarı çıkmadım, kaptan mağara addıbına dönmüştüm.