Ben yine anlatayım olum okuyan okur. 2 hafta olmuştu pgibologla konuşmaya başlayalı. Kliniğe haftada 2 kez gidip geliyordum. Tabi kendimi çok kötü hissettiğim zamanlar oluyordu, ağlaya ağlaya gecenin bir köründe gidiyordum. Çok iyi bir ablaydı bu arada pgibolog. Neyse. Yine gittim, veronica'yı anlatıyorum pgibologa. Nasıl sevdiğimi, kendimi nasıl suçladığımı falan. Bol bol konuşuyoruz o bir şekilde unutmamı, yeni insanlarla tanışmamı, hobi falan bulmamı söylüyor. Ya ben daha kendimi bulamamışım, o gittikten sonra hobi nasıl bulayım aq. Biz sürekli pgibologla konuşuyoruz. Seanslara düzenli gitmeye çalışıyorum, pek inanmıyorum tabi Veronica'yı zaten unutturamaz kimse bana, fakat biraz olsun bu şekilde ruh hastasına bağlamamı engelleyebilir, deniyorum şansımı işte.

Bir gün, haftasonu beyler. Kadının klinik kapalı, klinik gibi de değil aq abarttım, kendi bürosu var olur ya. Fakat nasıl kötüyüm, ağlıyorum haykırıyorum. Tüm anılarımız geldi o gün aklıma Veronica ile. Sonra uyumaya çalıştım, öldüğünü gördüm Veronica'nın. Yanıma geldiğini, ona sarıldığımı gördüm. iğrenç bir geceydi beyler halüsinasyonlar iyice artıyordu. Çok çaresiz hissetmiştim lan ne aile iyi geliyor ne arkadaşların. Kendini emanet edebileceğin bir pgibolog var. Kalbinin acımaması için unutmak istiyorsun ama kızın hissettirdiği acı bile güzel olum. Unutmak istemiyordum ama zorundaydım. En azından ailem için, arkadaşlarım için. Beni bu halde görmemeliydiler. O dönem 13 kilo verdim ben.