Yalvardım diye hor görmeyin ezmeyin beni hala seven normal bir insanın yapabileceği normal bir eylem. insanız ulan; tutkuyu da pes etmeyi de, yalvarmayı da kendisine yalvarılan olmayı da tatmayacaksak, bunun önüne "gurur" dediğimiz saçma sapan bir şeyi koyacaksak, kendimizi kısıtlamanın yolu olarak böyle kelimeleri seçeceksek yaptığımız şey ezikliğimizi kabullenmeyerek daha da beter bir duruma düşmek değildir de nedir! içinden yalvarmak geliyorsa yalvaracaksın; hiç bir işe yaramayacağını bile bile yalvaracaksın; içinden geldiği için, kasıntı insan olmayı insan olmaktan saymadığın için yalvaracaksın; o kadar!

acılarında kısıtlayıcı olursan zevklerinde de öyle olursun. ey değişme potansiyeli olan angut dallama, sana sesleniyorum, bırak etrafın alaycı aptallıklarını da özünü bul, her şeyin üzerinde olan ve kutsal muamelesi görmeyi hak eden isteklerini "gurur" gibi insan icadı kelimelerle ya da "nasıl olsa işe yaramayacak." gibi insan icadı mantıklı hareketlerle engelleme. bilesin ki mantıklı olmak salaklara özgüdür. ulan madem mantıklı olacaksın, git bilimsel makale yaz, ne işin var burada? yaşam burası yaşam; ya yeterince yaşamak için mantığından yeterince kurtulmuş olman gerektiğini anlayacak ve heyecanıyla, kaybedişiyle, kazanışıyla bir insan olacak ya da "niye hep böyle şeyler benim başıma gelir?" ağlak yalnızlığından kurtulamayacaksın.

şairin dediği gibi, hayatı ıskalama şansın yok senin. yalvaracaksın sonunu düşünmeden, içinden öyle yapmak geliyorsa... yalvarmanın yaratacağını düşündüğü ezikliği asıl yalvarmayarak yaşar insan. öyle bir yalvarmayıştır ki bu, aslında yalvarmayarak yalvarırsın hayata, kadere ya da gözüne kestirdiğin herhangi bir şeye. sorun ne hayatta ne kaderde ne de suçu kendisine yüklediğin diğer şeylerde, sorun tam da sensin, ezik geldin ve ezik gidiyorsun, kendi ezikliğine dayanamıyor ve onun içinde boğuluyorsun. beter ol!