Sınıf arkadaşlarım liseden sonra boşta kaldılar. Üniversite kazanan üç beş kişi var sadece. Kızlardan daha şimdiden evlenen var.

Çoğundan durumum iyi. Hayat onlar için yeni yeni başlarken ben küçükken yemiştim feleğin tokadını.

Deniz geliyor borç para istemeye. Sigara parası istiyor. Çalış diyorum. Çalışır mı adam alışmış rahatlığa. Vermiyorum para falan.

Bir gün eve gidiyorum. Üstüm başım yine kir pas içinde. Mahallede bir çocuklar çok seviyor beni. O da onları eğlendirdiğim için. Ben çocukluğumu yaşayamadım, onlar yaşasın diye çoğuna hurdacıdan alıp tamir ettiğim bigibletleri verdim.

Karşıdan Şule geliyor sevgilisiyle.
Hem de mahalle içinde yürüyorlar.

Anlaşılan aileleri de öğrenmiş. Ne diyecekler, eleman zengin tabi.

Üstümden utanıyorum kafamı yere eğerek geçiyorum yanlarından.

Oysa o kadar merak ediyorum ki Şule'nin beni görünce utanıp utanmayacağından. Yine de kendi utancımdan bakamıyorum yüzlerine.

Annem de anlamış o kızı sevdiğimi. Beni teselli etmeye çalışıyor,bak oğlum elinde altın bileziğin var, bulursun daha iyisini falan diye ama her şey lafta olduğu gibi kalmıyor ki be anam.
Babanla ben de aşk evliliği yaptım bak ne olduk diyor.

Babamın da amk diyorum.

Bir gün mahalledeki ufaklıklardan birisi bigibletiyle hızlı hızlı dükkana geliyor. Bir mektup getirmiş. Şule'den.

Aynen şöyle yazıyor: