"Bak bundan kaç yıl önce bana açıldın ama ben sana karşı bir şey hissetmiyordum. Hâlâ da öyle ama sen sanki aramızda bir şey varmış gibi beni görünce yüzünü asıyorsun. Üzülüyorsun da. Belli. Bugün akşam saat 22:00 da senin dükkana geleceğim. Adam akıllı konuşalım senle bir."

Kız dükkana gelecek zaten usta uğramıyor.
Bir Broadway var. 23:00 da biter işi ama acele etmem gerek. Bitirip üstümü değiştireyim. Zaten ne zamandır adam akıllı bir şey giymiyoruz.

Açıyorum Müzeyyen Senar'ı başlıyorum tamire. Elimden geldiğince hızlı olmaya çalışıyorum.
Dalmışım.
Şule girmiş içeriye beni izliyormuş. Sonra o siyah beyaz kadın fotoğrafını görmüş almış eline oturmuş koltuğa.

Arkamı bir döndüm Şule!

Elim ayağıma dolaştı.

Oysa aklımda ne kadar iğneleyici sözler hazırlamıştım.

Böyle bir güzelliği görünce hepsi aklımdan uçup gidiyor.

"Otursana" diyor.

Başlıyoruz konuşmaya. Beni takmamasını söylüyorum. Hâlâ sevdiğimi de itiraf ediyorum. Minicik ellerine bakıyorum. Hiç benim olmayıp da ellerin olacak ellerine bakarak ağlıyorum çocuk gibi. Yıllardan beri ilk defa ağladığımı hatırlıyorum.
Dipse dip ulan!
Sonuna kadar rezil oluyorum ama kuş gibi kalıyorum. Rahatlıyorum.
Şule konuşuyor.
" Gia seni anlıyorum elbette zamanla unutursun şükür elin ayağın yerinde ama biraz mantıklı düşünmek lazım bu dükkandan aldığın para ile annenle sen anca geçiniyorsun. Beni de anla. Rahat bir hayat yaşamak istiyorum. Sen de lütfen beni görünce öyle yapma." diyor.

Fotoğrafı bırakıp çıkıyor.

Fotoğrafı elime alıyorum, altında bir şey var.