Eve geldiğim zaman tüm paralarımı baba denilecek o herifin almasından sıkılmıştım. Artık benim bir hayatım yoktu. Ölü gibi yaşıyordum. Bir gün tekrardan kahvehanede ayakkabı boyacılığı yaparken emekli bir subay geldi yanıma “ustam şu ayakkabılara bi el at hele” dedi. ilk kez biri bana değer vererek ustam demişti bu bile beni mutlu etmişti. “Hemen abi” dedim ve takımı boynumdan indirip ayakkabılarını elime aldım başladım boyamaya. Ben boyuyordum, o beni seyrediyordu. Bir anda suratıma baktı “Annen baban ne iş yapar senin” dedi. “Çalışmıyorlar ki” dedim. “Hastalar mı?” dedi. “Hayır” dedim. Hafifçe utançtan yüzüm kızarmaya başlıyordu ve adamın yüzüne bakamıyordum, adam bana sordu “nerde oturuyorsun”, biraz işkillendim bu dağ gibi adam bana neden sürekli sorular soruyordu. “Abi kusura bakmayın ama neden soruyorsunuz” dedim. Suratıma baktı “hiç merak ettim” dedi. Karşımda ki kişi aşırı şekilde net, keskin konuşuyordu ve ciddi bir adamdı. Aslında askerliğe atılmamda bu adamın sayesinde oldu.