Odama geçtim ve oturdum. Astsubay harici herkesin dışarı çıkmasını sertçe emrettim. Herkes çıktığı zaman astsubay hala ayakta bekliyordu “buyurun komutanım” deyip sandalyeyi işaret ettim. Sıcak samimi bir gülüş takındım, karşımdaki benden rütbece düşük olmasına rağmen komutanım diye hitap ediyordum ve sıcak kanlı gözüküyordum. “Komutanım Van nasıl bir yerdir demeyeceğim fakat bu karakol nasıl bir yerdir? Askerlerinin disiplin durumu nasıl? Daha önce hiç teröristlerle sıcak bir temasta bulundunuz mu? bana biraz anlatırmısınız” dedim. Astsubay gözlerime baktı. “Komutanım van güzel yerdir, hoş yerdir insanı iyidir. Askerlerin disiplin durumu biraz salmış durumda karakolda 13 gündür komutan yoktu yalnızca ben vardım, tek başıma epey harcadım kendimi. Sıcak temas demeyelim fakat 2-3 defa izlendik, gözlendik. 3 aydır herhangi bir çatışma durumu olmadı” dedi. “Peki şu sıralar şehit verdi mi bu karakol” dedim. “1 yılda 2 şehit verdik” dedi. Sustum. Düşünüyordum acaba bir çatışma halinde ne olacaktı. Resmen diken üstünde oturuyoruz, Allaha emanet yaşıyorduk.