4-5 dakikalık bir yüzme sonrası gemiyi seçebiliyordum. Elimle “burası” işareti yaptım ve gemiyi işaret ettim. Engin abi bir anda beni itekledi ve önüme geçti gemiye doğru yüzmeye başladı. Engin abinin beni iteklemesiyle beraber yan tarafta ki küçük kaya parçalarına kolumu vurdum o kadar çok acıdı ki abartı gibi gelse de canım çok acımıştı. Neyse kafamı yere eğdim kolumu tutuyordum. 15-20 saniye cenin pozisyonunda durduktan sonra kafamı bir kaldırayım Engin abiye bir bakayım dedim. “Bismilahirrahmanirrahim” etrafımda engin abi yok fakat 15-20 tane insan var. Lan gözlerim sanki bana yalan söylüyor ciddi ciddi denizin altında eski tip kıyafetli 20 kişiye yakın kişi vardı. Bir anda kalbim hızlıca atmaya başladı ve yüzeye hızlıca yüzmeye başladım. Ben yüzüyordum gemide ki insanlar beni seyrediyordu. Ciddi ciddi suyun altında ki gemide ki insanlar bana bakıyordu ölecekmişim gibi hissettim. Arkama hiç bakmadım Engin abiyi falan komple aklımdan sildim ve var gücümle yukarıya doğru çıkmaya başladım. Denizin yüzeyine geldiğimde Amcamlara ait olan gemi yoktu, etrafıma baktım yüzeyde ne Mümin abiler vardı, ne Rıfat vardı ne de gemi vardı ulan ne yapacaktım ben bu denizde kalırsam çıldırabilirdim. Artık son çare gökyüzüne baktım o kadar çok korkmuştum ki orada denizin en dibine tüpsüz dalıp intihar etmeyi bile düşündüm. Ne yapacağımı bilmiyordum gemi yoktu.