Sahaf Esat abiyi anlatayım size biraz. Orta yaşlarda, kısa boylu tonton biriydi. Giydiği gömleğinin cebinde gözlüğü olurdu hep. Karısı terkedeli 10 sene falan olmuştu. iki tane çocuğu vardı ve 10 senedir görmemişti. O zamandan beri hiç evlenmemişti.

Geçimini kitaplardan sağlıyordu.

Yanına gittim. Küçük bir odası var, oraya geçmiş. Bir Müzeyyen Senar plağı koymuş,bir de büyük açmış demleniyordu.

"Gamzedeyim deva bulmam, garibim hiç yuva kurmam"

"Oo gel Gia gel. Şu ince belli bardağa biraz dem kat da sen de demlen."

Çok değişik bir konuşma tarzı vardı. Seviyordum ben bu adamı. Babam gibi seviyordum.

Esat abinin deyimiyle demlenmeye başladık. Konuştukça konuşuyorduk. Vakit öyle ilerlemişti ki haberim yoktu.

O gece orada kaldım. Dükkanda odanın birinde yatak vardı. Sahaf deyip geçmemek lazım. Orası Esat abinin eviydi. O geceyi orada geçirdim.

Uyandığımda büyük bir susuzluk hissettim. Koştum çeşmeye kana kana su içtim.

içeriden mis gibi kokular geliyordu. Esat abi kahvaltıyı hazırlamış, yumurta pişiriyordu. Çay kokusu dolmuştu içeriye. Kitap kokusuyla da birleşince zamanı durdurmak istedim o an. Ama zaman durmuyordu.