Yok arkadaş olmuyordu. Akşama doğru tekrar gittim Esat abinin yanına.

"Gel otur şöyle" dedi.

Oturdum.

Bir tane sigara verdi. Yine rakı doldurdu.

Karaciğerimin daha kaç kadehlik ömrü kalmıştı?

Konuşmaya başladı:

Bak oğlum insanlar çok yüzeyseldir. Her şeyi dış görünüş zannederler.

Nazım Hikmet'in kitaplarından ilk basım bir kitabı gösterdi.

Bak, paramparça ama çok değerli. Kimse dönüp bakmıyor bile dışı böyle diye. Ama değerli işte çok değerli.

Sen de öylesin.

Evet dedim. Dışarıda görseniz beni adamdan saymazsınız.

Saymayız oğlum dedi.

Açık açık konuşuyordu benle.

Baban zengin biliyorum oğlum ama boş boş gezerek ömrünü heba etme buralarda. Seni çok yadırgıyorlar ama sen çalış iyi bir üniversiteye git. Orada kimse seni yadırgamaz. Yeni insanlarla tanış oğlum. Yeterince dibe battın zaten. Şimdi yükselme zamanı gelmedi mi?"

içimde tekrar ediyordum.

Gelmedi mi ulan huur çocukları! Gelmedi mi!