Düşünmeye başladım. Düşünme krizlerim yine tutmuştu.

Ben bu hayatta olmamalıydım beyler. Gidebileceğim iş garantisi olan bölümler varken bastım gittim istediğim bölüme. Aç kalacaksın dediler bana. Aldırmadım. Ama geceleri kulaklığımı takıp sabahlara kadar gezdiğimde görmemezlikten geldiler. Kimse demedi ki üşütürsün, soğuk alırsın. Ben çok üşüdüm beyler.

Sigara içtiğimi öğrendiklerinde bırakmam için verdikleri çabayı beynimin beni rahat bırakması için vermediler. Kimse bilmiyor pgibolojik tedavimi neden yarım bıraktığımı. ilaçların en yüksek dozları fayda etmiyordu. Pgibologla tartıştım. Bana sorunlarını değil hayatını anlatıyorsun dedi. "Benim sorunum zaten hayatım" dedim ve bastım çıktım. ilaçlar bittiğinde yoksunluk sendromundan yolda yürüyemez haldeyken kimse halimi hatrımı sormadı.

Neyse bu kadar düşünmek yeter.

Bastım çıktım odadan dışarıda yürürken Sema mesaj attı. "Parka gelsene"

Cevap vermedim. Yürümeye başladım parka doğru.

Aynı bankta oturuyordu. Gittim yanına oturdum.

Bir kızla hayatımda ilk defa küfürlü konuştum.

"Deveyi diken adamı giben yararmış. Senle konuşmayınca mı aklına geliyorum sürekli?"

"Senin yerin bende ayrı anlamıyorsun" dedi.