O dönemlerde hayatımda attığım her adımda kayboluyor gibiydim aslında nereye yürüyeceğimi neye koşacağımı bilmiyordum ailemin de lise için beni şehir dışında ki yatılı okula göndermesiyle tamamen kayboldum ruhumun karanlık odalarında.. karar verme ve tek başına birşeyler yapma aşamasında tamamen yanlışa düşen ve sürekli birilerinin beni düzeltmesi zorunda olan bir adamdım. Ne tak yiyecektim bu yalnız ve yeni hayatta.. sessiz biriyimdir normalde,ama ilk defa bu kadar kelime sarfettim aileme bu konu hakkında "senin eğitimin için daha iyi "vs.gibi sözlerle geçiştirdiler hep.. içimde kin ve nefret ile yoğrulmuş ama hiç duymak istemediğim heyecan hisside vardı en çokta bundan nefret ediyordum heyecanlanınca birşeyler taka sarar hep bu yüzden heyecanlanmayın dostlar benden size tavsiye