tabi adam gibi yorum atacaz amk. ne yapacaktım ki başka? o durumda hepimiz olabilirdik, buna göre düşünüp empati yapmal lazım. hala da olabiliriz tabi ama bu başka mesele.
anneler değerlidir. kıymetlidir. onlar bize baktı. ne şartlar altında, ne zorluklar altında ve ne imkansızlıklar altında... çocukluğuma dair bir kaç şey hatırlarım sadece. annemin uğraşları, çabaları, emekleri... o yüzden empati yapmalıyız. ne kadar annemizi seviyorsak karşımızdaki insanın da annesini sevdiğini hatırlamalıyız. ne ekersen onu biçersin diye boşuna dememişler... dert etme. anneni öpüp kokla. sev, sarıl... bu hem otobüs olayını unutmasını sağlar, hem de sinirliysen sinirinin annenden daha değerli olmadığını gösterir...