Uykumda bizzat o günü gördüm babamla otobüse binişimi yurda gelişimi falan rüya gibiydi.. çok fazla gerçekçi olan bir rüya.. fakat öyle olmadığını yan ranzadaki adını sonradan öğrendiğim kumral tenli kısa boylu sessiz bir çocuk olan Osman'ın kurmuş olduğu 6.30 alarmından gelen sesle anlamış oldum. Alarm âdeta beynimin içinde yankılanıyordu. Tüm beyin hücrelerim köküne kadar zarar görüyordu. Bu gördüğüm zarar düşünmeme engel olmuş olacakki bir hışımla başımı yorganın altından kaldırıp "-gibicem şimdi alarmını ha kapat şunu amk" deyiverdim. insanların ilk başta böyle bir tepki beklemedikleri çapaklı gözlerinden belliydi fakat durumun farkına varınca işi alaya vurdular. "Hahaha tutmayın lan küçük enişteyi".. " bırakın gelsin gel hele gel gel " tarzı saçma esprilere maruz kalıp yüzümün yıkanması gerektiğini hissettim. Kaloriferleri sabaha doğru kısmış olacaklar ki lavaboya gidene kadar eski model araba direksiyonları gibi titriyordum. Bunun hergün olmaması için dua ettim ve yüzümü buz gibi suda yıkadım. arandım, kağıt havlu yoktu..ilk günlerde kağıt havlunun çok çabuk bittiğini düşünüyordum fakat sonradan anladım ki aslında oraya hiç bir zaman kağıt havlu konulmamıştı.. üstümü başımı giyindikten sonra pazar günümün ne çabuk geçtiğini düşünüp okul heyecanımı bastırmaya çalışıyordum biliyorsunuz heyecanlandığımda birşeyler hep taka sarıyor..