Amaçsızlık, savrulmuşluk ve bu dünyada kaybolmuşluk hisleri peşimi bırakmamıştı hiç. Çevremde beni tanıyan kimse yoktu. Bir işim yoktu. Bir amacım yoktu. Param yoktu. istediğim zaman oluyordu o ayrı mesele. Geçimimi nasıl sağladığımı bile bilmiyordum. Kendimi beynime emanet etmiştim o yaşamamı sağlıyordu. Öyle ki nefes almayı unutup nefes nefese kaldığım zamanlar bile olmuştu. Korkuyordum birgün istemsiz çalışan kaslarım istemdışı halden çıkacak ve ben onları çalıştırmayı unutup öleceğim diye. Tuhaf olan nokta ise ölmekten korkmuyordum ama böyle basit şeyler rüyalarıma giriyordu.

Evden dışarı iki ayda bir çıkıyordum yaklaşık olarak. Çıktığım zaman ise bir nakliyeci tutup evin bir odasına içkimi ve sigaramı taşıttırıyordum. Tabi üç beş tane de mutfak ıvır zıvırı. Dışarı çıkmadan önce duvara yapıştırdığım beyaz saç tellerimi saçıma bantlar mutlaka öyle çıkardım. Ha bir de sakalımın bir yanını traş ederdim. Bu yaptıklarımın bir açıklaması yoktu ama öyle olması gerekiyordu. Yaşama amacımızın olmaması ve kime sorsak yaşamamızı söylemesi gibi.

Para konusu, evet.
Gider üç beş büyük yayınevine bir şeyler yazardım yarım saatte ve paramı alırdım. Aslında ben büyük yazarların arkasındaki kuklaydım. Benim yazdıklarım sayesinde köşeyi dönen mi dersin ödüller, övgüler alan mı dersin tonlaydı. Ben de zütümle gülüyordum bunlara iki ayda bir aldığım gazetelerdeki haberleri gördükçe.