polislere saatlerce derdimi anlattım. ardından odadan çıktılar. 1 saat kadar orada bekledikten sonra bir polis gelerek ;

- hadi gidiyoruz
× nereye ?
- hastaneye, kelepçelememe izin ver

donakalmıştım ellerim kelepçelenmiş bildiğin bir zanlıydım. içim titriyordu korkudan. 10 dakikada hastaneye gelmiştik. 3 tane doktorun olduğu bir odaya soktular. önce fiziki muayne yapıldı. kollarıma, bacaklarıma baktılar "darp izi yoktur" dedi bir doktor. arkasından ise kullandığım ilaçların isimlerinin olduğu bir liste geldi. doktorlar kendi aralarında konuşuyordu.

- falanca ilacı kullanıp falanca tedavi görmüş ilerlemiş disisoyatif bozukluk olabilir
× komplikasyonlar ve ilacların yaptığı etki bu olabilir benim kanaatimde ilerlemiş disisoyarif bozukluk
+ bende katılıyorum

3 doktorda bir kağıt imzalayıp polise verdiler. odadan çıktık sevk olduğum yer ise "Ruh ve sinir hastalıkları hastanesi istanbul"...

Oraya gitmeden önce görüntüleri izlemek istediğimi söyledim. polisler halime acımış olacak ki "tamam" diyerek karakola doğru yoneldiler. cd takılıp oynatıldığında ise ben şok olmuştum.. görüntülerdeki bendim. tellerden atlıyor makasla kilidi kırıyor bir çift jantı zorda olsa yüklenip kaçıyordum. hastalığımın açıklamasını ise orta yaşlı babacan polis sakince bana anlatıyordu ;

"Çoklu kişilik bozukluğu, bunları yapan sen değilsin evet. alt benliklerinden sadece birisi."

- olamaz erkin benim arkadaşım yalan söylüyorsunuz..
× erkin diye biri yok kardeşim erkin sensin.. erkin olmak istediğin kişi. sevkini artık yapmalıyız..

ölmek istiyordum. beynim karıncalanıyordu. inandığım herşeyi beynimin yaratmış olması gerçek olamayacak kadar inandırıcıydı... yine kaybetmistim, iyileşmek istemiyordum ben yaratsamda tek dostumu kaybetmek istemiyordum ama bu ;

HASTA OLDUĞUM GERÇEĞiNi DEĞiŞTiRMiYORDU...