o gece o kadar huzursuzdum ki sürekli muma bakıyorum söndürmeli miyim yoksa öylece yansın mı ? diye, bir yandan aklımda o sesler, belki de ben kafamdan uyduruyordum hepsini... kalbim sürekli hızlı atıyordu, nefes almakta güçlük çekiyor gibiydim, sanki bir şey bana baskı yapıyormuş gibi. sağa dönsem de sola dönsem de aynı, hep bir ağırlık var gibiydi üstümde. uykum da yoktu hiç, hep farklı şeyler düşünüyordum dalmak için ama olmuyordu. çok susamıştım ama asla gidemezdim o karanlıkta mutfağa, o uzun koridoru geçemezdim tek başıma bunu biliyordum ama boğazım aşırı derecede rahatsız olmuştu kuruluktan. ne olabilir ki diyordum kendime, yan odada annem ve babam var alt tarafı bir evin içindeyim, bağırsam yanıma gelirler direk, kim ne yapabilir ki bana? aklımda bunlar dolaşırken yorganı atmıştım bile üstümden, kapı aralıktı o gece kalk dedim kendime ve açtım kapıyı.. koridorda yürürken sağa sola bakmamak için zor duruyordum başımı eğdim, kalbim çok hızlı atıyordu ve mutfağa gelmiştim, aydınlıktı mutfak.. mutfak camından karşı bloktaki bütün camlar gözüküyordu çok yakındı binalar birbirine.. önce bir etrafı yokladım camdan sonra bardağa suyu doldurmak için eğildim.. bardağı doldurduktan sonra başımı kaldırdığım, sağ tarafta bir parıltı gördüm ahmetlerin camında bir mum vardı.. kalbim çıkacakmış gibi çarpmaya başladı, kim koydu ne zaman koydu ve neden dışarıdaydı o mum ? o soğukta o rüzgarda nasıl sönmüyordu