Halen soluk soluğa Samed Hoca'ya bakıyordum. Birden kocaman karartı tiz bir çığlıkla beraber Mühr-ü Süleyman'ın ortasına doğru küçülerek kayboldu. Samed Hoca bana doğru yürüdü ve elini uzattı. Gülümseyerek Kalk kardeşim.. Kalkta rahat bir nefes al.. dedi. Samed Hoca'nın elinden tutunup ayağa kalktım. Halen gördüklerime inanamıyordum. Kurtulmuştum..

Samed Hoca çok zeki davranmış ve Cânn'ın hazırlıklı gelmesini hesaba katmıştı. Bu çok büyük bir zekanın eseriydi. Teşekkür etmek için ağzımı açtığımda Samed Hoca, bence yeterince kendine yüklendin ve stres doldun. Önce biraz dinlen daha sonra teşekkür edersin diyerek beni susturdu. içeri odaya geçtiğimde olanlara halen inanamayarak öylece boşluğa bakıyordum. Samed hoca elinde bir bardak suyla içeri geldi.

Samed Hoca'ya nasıl böyle sakin ve soğukkanlı davranabildiğini sordum. Bana, biz yaratılanların en üstünüyüz kardeşim. Çok şükür Allah'tan başka kimseden korkumuz yok ve olmamalı da.. diyerek yanıt verdi. Sonrasında yastığa bi kaç kez vurarak, biraz dinlen.. Çok güç kaybettin. Sağlam durmalısın dedi ve odadan çıktı.