Eve vardım ve bahçenin tahta kapısını açtım. Kapının önüne geldim. Bahçe bu kadar küçük müydü? Her adımım sanki ateşli bir yolda yürüyorum. Affedip sarılmak istiyorum ama zihnimde babamın sesi hiç çıkmıyordu. Beni çocuk yaşımda mapushanede bırakıp gitmesini unutamıyordum. Yapamıyorum. Elimi kapıya zütürdüm ama kapıyı çalamadım. Bunca zaman sonra ne diyeceğim? Ben geldim mi? Size yazıklar olsun mu? Sonunda kapıyı çalabildim. Kapıyı açan annemdi. Beni görünce ilk birkaç dakika afalladı. Daha sonra sarıldı. "Oğlumm oğlum. Mapuslardan çıktın sonunda Allah'a şükür." diyordu. Onu itmek istiyordum. Benim senin gibi bir annem yok demek istiyordum. Ama benim de elim otomatikan ona doğru sarıldı. Gözyaşlarımı tutamadım. Ağlamaya başladım. Ağzımdan nefret sözcükleri dökülmesi gerekirken "Çok korktum anne. Çok özledim seni" dedim. Neden mantığım konuşmuyordu? Neden duygularım konuşuyor?

An-"içeri geç oğlum."

b-" Geçemem anne. Burası artık evim değil. Babamla kalamam artık."

An-"Baban artık burada değil oğlum. O istanbul'da bir iş kurdu. Her ay bize 2 bin tl gönderir." Lütfen aklımdaki şey olmasın.

b-"Babam o kadar parayı nereden buldu?"

An-"Sen mapusa düştükten 3 ay sonra babana bazı adamlar para verdi. Babanın tahta oymalarını zengin biri beğenmiş yanında çalıştımak istemiş. Baban da kabul etti." Ve annem de bunu yedi. Tahta oymayla zengin mi olunur? Off Allah'ım off. işler çığırından çıkıyor.

Edit: Telin şarj %2 ben afk. Yarın görüşürüz beyler.

Edit2: Rez alın...