Günaydın...

b-"Anne. Yine de eve giremem. Sen bile benim ziyaretime gelmedin. Ben korkmuşken, hapishanedeyken, çocuk yaşımda sana ihtiyacım varken yanımda olmadın. Şimdi neden eve gireyim ki? Zaten beni öldü bildiniz. Ben de sizi öldü bildim bundan kelli. Hadi eyvallah." dedim ve bahçeden çıkıp gittim. Giderken annem kapıda "oğlum" diye ağlıyordu. Ama bu sefer mantığım basık gelse de giderken ben de ağlıyordum. Annemi yıllar önce unutmuştum ama tekrar görmek, sarılmak ve konuşmak beni 13 yıl önceye zütürmüştü. Hemen iş bulup kalacak yer ayarlamam lazımdı. Ama intikamımı da unutmadım. Bu durumların babamla bir alakası olduğunu düşünüyorum. Ama daha köydekilerle işim bitmedi. Hala görmem gereken kişiler var. Kenan. Mahkeme gününde korktuğunu görmüştüm. Ne zaman korksa rahmetli babasının yüzüğünü parmağında çevirmeye başlardı. En başta bana verilecek karardan korktuğunu sanmıştım. Ne safmışım. Mahkeme bitip 13 yıl hapis kararı verildiğinde yüzüğünü çevirmeyi bıraktı, rahatlamıştı. Yüzüme bakamadan mahkemeden çıkmıştı. Şimdiki hedefim Kenan.