Sessiz ve kapalı bir cuma akşdıbına yaklaşan saatlerdi.. sırtımda yamuk duran çantamı sol elimle kucağıma aldım. Bu çantayı sırtımda taşıyabilirim ama ağırlığından ötürü kulplarının yırtılmasından korkuyorum. Biraz da hayallerime benzetiyorum okul çantamı.. onları kucağıma alamıyorum ama.. zayıf kollarım bence yük taşımak için yaratılmamış fakat başka birşey için yaratıldığını da düşünmüyorum. işin kötüsü bacaklarımda öyle gözüküyor.. hayata dair umutlarım sabahları okul otobüsünü beklerken yeşeriyor sanki ama market sahibine ettiğim tebessümün karşılığını alamayınca biraz kısa sürmüş oluyor. Çantamı kucağıma alıp, bir süre durağın orada öylece yatan siyah köpeği izliyorum.. başını biraz okşuyorum. Pek alışkın olmayacak ki ilk önce ürküyor. Bir insan elinin onu bu kadar ürkütmesi canımı sıkıyor. Bende insan elinden çok çekiniyorum...