bir daha asla başka bir konu için ağlayamamaktır. Neredeyse bir yıl oluyor Zühre'm, meleğim. Yirmi beş gün sonra senin bu dünyadan gidişinin yıl dönümü, annem fotoğraflarına baktıkça sinir krizi geçiriyor hala. Hala ağlama nöbetleri geçiriyorum. aklıma sen geldiğin gibi gözlerim doluyor. Ben böyle birisi değildim ablasının meleği, ben böyle en ufak esintide dalları kırılan birisi değildim. Yandım, yanıyorum.

Küllerim saçıldı etrafa ablam. Nietzsche yeniden doğmak için kendi alevlerinizde kavrulmalısınız diyor, ben yeniden doğamıyorum. Küllerim öyle dağıldı ki bir anka doğmuyor, meleğim.

27 Aralık saat beş gibi ameliyata girdin, Allah'ım o nasıl bir histi öyle. Çaresizlik bir yandan, bir yandan da umutluyum. Diyorum ki, dayan elif, bu son ameliyat. Sonra kurtulacak senin Zühren bu hastalıktan. Ama yine de sen aklımdan çıktıkça etimi sıkıyorum, öyle bir hâl.

29 Aralık geceye doğru, ilk kez büyük abdeste çıktığında annemle ben mutluluktan çıldıracak gibiydik. Bu sınavı da atlatalım, tamam diyorduk ve rahmin parçalanmış, makatta yırtılma olmuş ve üçüncü ameliyat. Hep içimde iyi bir his vardı Zühre'm bunu da aşacak diyordum, içim çok rahattı meleğim.

sonra öldüğünü kabullenemedim, çok ağır geldi. 2017'ye senin ölüm haberin ile girdik. Abim, o sinirle evden çıktı ve kaza yaptı. Babam yanımızda bile değildi, Malatyaya geldi ve onu ilk kez ağlarken gördüm. Annem babama saldırdı onu gördüğü gibi, yanımızda olsaydı belki farklı olurdu umuduyla, belki de birisini suçlama ihtiyacı duyuyordu ve kendisini suçlayamayacağı kadar ağır bir yük vardı omuzlarında. Hepimiz, yorganı ısırarak ağladık geceleri. Sadece annem bağıra bağıra ağlıyordu.

vücudum şimdi yara lekeleri içerisinde, gülleri çok severdin. Kedileri ve köpekleri çok severdin. 5 tane kedi ve 2 köpeğe annelik yaptım, tıpkı elimden geldiğince sana yaptığım gibi. köpekler biraz huysuzdu ama kediler hep göğsümde uyudular. Bir dönem kendimi kusturdum, bir dönem intihar girişimleriyle geçti. Beni affedebilecek misin ey kanadı kırık kuşum benim, kırık kanatlarından o sapsarı saçlarından öperim. Şimdi ablanın kanatları kırık senin peşinden. Fotoğraflarını her görüşüm, üç saatlik gözyaşına mal oluyor. şimdi soruyorum. Seni hissetmek için açtığım yaralara gül dövmesi yaptırabilir miyim meleğim? Seni acımla hatırlamak istemiyorum.

_

Gölgeye sığınanlara ise güneşi hiç sormamalı. Aşk mabedim, Efendim, söyler misin, nedir bu çektiğim acıların manası? Bu ayrılığın esrarengizliği, yüreğime saldığın alevlerin lavlaşması içinse, yeterince erimedim mi ateş toplarında? Öyle yandım ki; Sen yandıkça, ben yanayım! Sen dondukça, ben de donayım! 

Yine kehkeşânlara kaçarak mı özleteceksin kendini. Özlemlerim, boşluğa atılan kuru karanfiller gibi sere serpe dağılıyor harayellerin, acının koynunda içime güneş doğmaz oldu artık sen gittin gideli.

Sen yüz çevirecek olsan, ay kapkara olur gamdan,
Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun, etme!

Bizim dudağımız kurur sen kuruyacak olsan,
Gözlerimizi öyle yaş dolu ediyorsun, etme!

Özledim, ey Şems özledim, çık gel Allah aşkına!