Düşünen insan değerlidir. Düşünen insan sorgular. Doğru sorular sizi cevaplara taşır. Cevapları bilmek ise cahil olmanızı engeller. Ne zamanki bir şeyi körü körüne kabullendiniz, aptalsınızdır.

Sınav sistemi ne kadar düşünme becerinizi ölçmek istese de sadece çalışma azminizi ölçmektedir. Bunu yerleştiğim lisede öğrenmiştim.

Ulan düşünsenize adam 14 yaşına gelmiş. Babamın girip derece yapamayacağı sınavı derece ile bitirmiş. Ancak öğrendiklerinin ne işe yaradığını sorgulamamış tek amacı ezberlemek.

Bu dünyada düşünenler kazanır beyler. Aptallar 4bin tlyi geçemezler. Düşünen adam milyarder olur. Sadece onca göz ne tarafa bakıyor görmeniz gerekmektedir.

Okulumda onca aptal insana rağmen zekiler de tanıdım. Tanışmam ise zor oldu.

Pısırıktım biraz açıkcası millet zengindi gittiğim lisede. Ben ise normal işçi çocuğu. Ancak onlar benden daha cana yakın çıktı.

ilk günümü hiç unutmam. Merdiveni çıkarken önüme 185 boyunda bi hayli kilolu bir eleman devrilmişti. Gülmemek için kendimi zor tutmuştum. Komik olan düşmesi değil 2 kişinin onu kaldıramamasıydı.

Ardından sınıfta bir çok kişinin daha önceden tanıştığını farkettim eski okullarından sanırım. O zamanlar telefonum yoktu.

Çocuklarla tanışamayınca bende onların telefonda oynadıkları oyunu uzaktan izlemeye başladım ama göz ucuyla değil. Öküz gibi. Öyle pahallı telefonlar hiç de alışık olduğum şeyler değil zira.

Tabi çocuklar bu durumu komik bulup benimle tanışmak istedi. Tanıştık cana yakınlıkları paylaşımcılıkları beni mest etti. Ulan adam bana çiğ köfte almıştı. Bizim orda 1 lira istesem vermezler ha verirlerse de donuma felan atarlardı.

Güzel bir okul hayatım olacağını düşünmeye başlamıştım.