Çok üzgünüm dedi. iyi değilim dedi. Şuan yanımda olmandan başka hiç bir şey istemiyorum dedi. Ağladı. Ulan bebeğim ağlıyor hissi oluştu. Gittim yanına.

Bir düşüş daha. Beyler Ileyna'nın serseri bir abisi vardı. Bakın tam dallama. Bıçaklanmış sokakta ölü bulunmuştu. Ulan nefret ettiğim insana neden üzülüyorum diye sordum kendime. Ne cevabı bulabildim ne de üzülmem geçti.

Napacağımı bilemedim. Beni sizin eve zütür; burada kalmak istemiyorum dedi. Kıramadım. Annem tanıyordu onu. Siniri belli olsada durumu duyunca hiçbir şey diyemedi.

Odama geçtik. Hıçkıra hıçkıra ağladı. Ben ağlamadım. Üzülmesin diye. Yoksa sevdiğim ağlıyor ben nasıl acı çekmem.

Gece geç saatlerde uyuya kaldı. Annemle konuştuk. Saçmaladı. Kavga ettim. Sonra konuşalım dedim. Geçiştirdim.

Birinci kat olan evimizin benim odamdaki balkonundan atladım. Camı da o üşümesin diye atkımı bağlayarak kitledim.

Yük fazla geldi. Sigaraya sarıldım. 2 saat boyunca biri yandı biri söndü. Ardından geri döndüm. Uyanıktı. Bana bakıyordu. Geldi sarıldı. Yüzünü ekşitti.

Dizlerimde yatmasına izin verdim ve oracıkta uyudu. Tüm gece onu izledim. Napıcağımı düşündüm ve bulamadım.

Gidenler mi değişir? Kalanlar mı?