Çok temiz dayak yemişim yüzüm 5000 parçalı puzzle a dönmüştü. Eve giremedim sigara kokusu bü yüz. Girmedim de . Dışarıda kalmanız gerekse nerde kalırdınız? Bankta? Aptalca...

Hastaneye gittim acile. Hasta yakınıymış gibi sandalyeye kuruldum. Zaten yüzüm olsun, 5 dkda bir sigara içmem olsun ; şüphe edemezdiniz bile.

Telefonum yoktu. Bana ulaşamadılar. Tüm gece ne yapmam gerektiğini düşündüm. Sonunda anneme üzüldüm eve gitmeye karar verdim. Gece 5 evin tüm ışıkları açık.

Annem kapıdaydı apartman önüne oturmuştu. Sigara içiyordu. Yanına gittim. Sevinmedi. Tip tip baktı. Döndün sen eyvallah da bende mecal kalmadı der gibiydi. Özür dilerim dedim ağladım. Umursamadı.

Telefonu uzatti. "Baban polise gitti" dedi. Babamı aradım. Baba evdeyim dedim. Ve babam sövmeye başladı. Yüzlerce küfür yedim sustum. Benim haklı sebebim vardı. Korku.

Eve gittiğimde yaşayacaklarımı geciktirmek için hasarın artmasını göze almıştım. Bankaya gidersin kredi çekersin şimdiki borçlar için geleceğe daha fazla verirsin. Ama sana tanılan zamandır. Senin için değerli olan.

Hayatının 1 dakikası için milyonlar verebilir misin? Hayatının değerli anları sadece hatırladığın için mi güzeldi? Yoksa gerçek miydi? Öğrenmek istemez miydin?