eci vici vokke

italya'daki tüm tren istasyonlarının birbirine benzediklerini düşünmüşümdür hep.

işte herhangi ufak bir italyan şehrinin istasyonuna çok benzeyen o tren istasyonunda, binmemiz gereken treni göz göre göre, bir dakikayla kaçırmışken, italya'nın her yerinde kahvelerin güzel olmasının avantajıyla istasyon kafesinden içtiğimiz lezzetli kahvelerin üzerine, istasyonun önündeki merdivenlere oturmuş, hem birbirimizin fotoğraflarını çeker, hem de sadece keyiflendiğimiz zamanlarda yaptığımız eylemleri yine keyifli olduğumuz için yaptığımız o anda, her ikimizin de kafasından aynı düşünceler geçtiğini;
saatler sonra, o sevdiğimiz ressam, yazar, çizer, mucidin adını verildiği meydanda, eskisi kadar canlı olamasalar da hâla güzel olan çimlerin üzerinde yatar ve keyifle müzik dinlerken, dünyanın en sıkıcı şehirlerinin bile aslında dünyanın en güzel yerlerinden biri olabilececeğinin bilincinde olduğumuzu bilirken, gözlerimizin içine bakar ve birbirimizle konuşurken anlarız.

tanım yapacak olursam, en güzel seyahat arkadaşı, en eğlenceli gurme, en yetenekli aşçı, en zıpır zıpır havuz arkadaşıdır kendisi.