“Bir saniye Zeynep, açıyorum!” dedim. Fidan da aniden çırpınmayı bırakmıştı, elimi çektim ağzından. Aceleyle pantolonlarımızı çektik ve üstümüzü başımızı düzelttik. Kapıyı açtım. Zeynep sinirli bir şekilde daldı içeriye. Bir Fidan’a, bir bana bakarak, “Ne yapıyordunuz? Kapıyı neden kilitlediniz? Kıza ne yaptın Harun? iyimisin Fidan? Birşey yapmadı ya?” diye bağırarak soruları yağdırıyordu. Sanki beni dövecek gibi kızgındı. “Zeynep sakin ol, birşey yapmadık, konuşuyorduk sadece!” dedim. Fidan da beni destekledi, “Valla bişey yapmadık abla!” diyerek. Ama Zeynep inanmamış gibiydi, “Kapıyı niye kilitlediniz ozaman? Anlamadım mı sanıyorsunuz ne halt yediğinizi! Kızım bak aklını başına topla, sonra benim durumuma düşersin!” dedi. Zeynep bunları derken gözleri dolmuştu, nerdeyse ağladı ağlayacaktı, sinirden eli ayağı titriyordu, yüzü kıpkırmızı olmuştu.

Zeynebe, “Sakin ol, birşey yapmadık diyorum! Sen otur şöyle, sakin ol, ben sana bir sigara getireyim, kendine gel!” dedim ve Zeynebi yatağa oturttum, odadan çıktım. Sigara salondaydı. Fakat ben odadan çıkınca, Zeynep Fidan’a, “Doğru söyle, gibti mi seni? Bozdu mu kızlığını? indir donunu, bakacam, kan var mı!” dedi. Bunu duyunca ben koridorda zınk diye kaldım. Doğrusu Zeynebin bu işi bukadar dallandırıp budaklandıracağını hiç beklemiyordum. Fidan da halen, “Abla valla bişey yapmadık!” diyordu. Ne olacağını merak etmiştim, hemen salondan sigarayı ve kültablasını alıp, döndüm odama. Zeynep zorla Fidan’ın kot pantolonunu çözmeye çalışıyor, Fidan da, “Yaa abla, valla gibmedi diyorum, neden inanmıyorsun!” diyerek, Zeynebi engelliyordu.

Zeynebe bağırdım hemen, “Kızım, delirdin mi! Napıyorsun, bırak kızı!” diyerek. Zeynep de bana bağırdı, “Sen karışma, küloduna bakacam, kan var mı diye!” dedi. Bir an düşündüm, Fidan’ı amından gibmedim ki, küloduna baksa da birşey çıkmayacaktı nasıl olsa. Fidan’a göz kırparak, “Tamam Fidan, bırak baksın da ikna olsun!” dedim. Yine de Fidan pantolonunu indirmemekte ısrar ediyordu. Zeynep, Fidan’ın