2 gün önce oldu olay. izmit çarşıda gördüm, fethiye caddesinde ben yine amaçsız amaçsız sokakta gezip sigaramı içerken, dikkatimi çekti biranda hani insan birine benzettiğini sanar kendisini inandırmak ister ya aynen öyle oldu işte... dedim değildir o değildir saçmalama amk dedim. 5 10 dkk oturdum kaldırıma düşündüm gideyim mi diye, sonra gittim mağazada eldiven alıyordu pembe pembe minnacık yanına gittim konuşmak istedim. merhaba dedi ne işin var kocaelide dedi, okulu bıraktığımı biliyordu, terkettiğimden 2 ay sonra dayanamayıp okuluda bırakmıştım mk, başka okula geçmiştim. üstünden 3 yıl geçmiş okulunu bitirmiş başkasını bulmuş evlenmiş, birde çocukları olacakmış ümit diye biri. gözleri aynı onu sevdiğim zaman ki gibi gülüyordu dıbına koyayım, bıçak gibi saplandı içime. Orada konuştuktan sonra hoşçakal diyip gittim, ayakta duramıyordum bacaklarım uyuştu vücujdum uyuştu, her nefes ciğerimi yaktı. kendi hatamdan sevdiğim tek insanı kaybettim ama ne geri dönüş var ne de yeni bir şans. her şeyin dıbına koydum hayatımın her kısmı gibi. ama bu sefer gerçekten yalnızım, bu sefer gerçekten mutsuzum. bir daha asla sevdiğim kadının gözlerine bakamayacağım ona sarılıp saçlarını koklayamayacağım. kaldırıma oturdum yine yarım saat kalkamadım gerçekten ilk defa bu kadar canım yanıyor.

siz siz olun size değer veren, çok sevdiğiniz birini kaybetmeyin böyle olmak istemiyorsanız sevdiğinize sarılın onu asla bırakmayın kokusunu içine çekin her defasında sanki son sefermiş gibi hissedin onu.