Aynısını birebir yaşadım. En yakın değildi belki, ama gayet yakındı. Zaten millet dershaneye falan gittiği için okula uğramıyordu pek. Koca sınıfta 15 kişi ancak vardık. Bu durum bizi birbirimize daha çok yaklaştırmıştı. Neyse ki lise sondaydım o sıralar. Ve aşık olduğumdan kesin emin olmam, biraz zaman almıştı. Yani okul 6. ayda kapanıyorsa, 2. ayda falan anlamıştım. Uzun süre ne halt edeceğimi düşündüm. Egolu bir kız asla değildi. Saftı, kalbinde kötülük yoktu. Ne var ki gözü hep yükseklerdeydi. Kariyer hedefi anlamında değil, kişi bazında yükseklerde yani. Okulun en havalı çocuklarında. Bununla birlikte, kötü bir huyu vardı. Birçok kızda olan bir huy. Erkeklerle çok samimi idi. Yanında gördüğüm erkeklerin hemen hepsi kendisine ilgi duyuyordu. Çünkü çok güzeldi. Yani ciddi anlamda güzel. Bu çocuklar en sonunda kendilerine yenilip aşklarını itiraf ediyorlardı. Sonu hüsran tabi ki. Bunu görerek, biraz da "hadi diyelim bu kızı ayarttın, ya sonra?" diye üşenerek her şeyi kalbime gömdüm. Bir de üniversite sınav yılı. Liseden sonra 1 yıl kaybetmemde çok az da olsa bu olayın da payı olduğunu düşünüyorum. Herneyse, okulun son günü, bunlar, karneyi aldıktan sonra son kez muhabbet etmeye bir yere gittiler 3-4 kişi. Ben kesin bir saçmalık yaparım diyerek ortadan kayboldum hemen. O gün bugündür telefonda bile konuşmamaya çalıştım kendisiyle. Onlarca kez buluşmaya çağrıldım. Ne kendisiyle buluşmaya gittim, ne de başka arkadaşların davet ettiği, bunun da bulunacağı buluşmalara. Sonuç, pek kolay olmasa da uzun sayılmayacak bir sürede unutuverdim. Her gün yeni bir fotoğrafını gördüğüm Instagram'ı silmem, bence dönüm noktalarından biriydi. Çok uzattım biliyorum, kusura bakma. Mutlu olmayı gerçekten istiyorsan şu sözü hatırla, "Gözden ırak olan gönülden de ırak olur". Unutmak tek kurtuluş. Unutmanın anahtarı da onu daha fazla görmemek.